mens en lijden: Oscar et la dame Rose

Ik vind het een heel aangrijpende film. Ik had deze film wel al eens gezien, maar ik vind het nog steeds een hele emotionele film.

In deze film wordt er gewerkt met kleuren die elk een reden hebben.

De kledij, het licht, de attributen ... weerspiegelen de kleuren van het leven. De jonge kleuren zijn fel en opvallend, maar ze worden zachter en bleker naarmate Oscar ouder wordt en het einde van zijn leven nadert. De jaren-kleurenkaart:
* 0-10 jaar: Felroze (Ontmoeting met la dame Rose)
* 10-20 jaar: Diepblauw en honinggeel (eerste kus)

* 20-30 jaar: Rood en donkergrijs (Notenkraker)
* 30-40 jaar: Lichtblauw en zachtroze (Operatie van Peggy Blue)
* 40-50 jaar: Paars en grijs (Ruzie met Peggy Bue - midlifecrisis)
* 50-60 jaar: Rood en donkergroen (Kertmis)
* 60-70 jaar: Grijsblauw en paar (Moe na het feest, begin van ouderdom)
* 70-80 jaar: Lichtblauw en zachtgeel (De ééndagplant)
* 80-90 jaar: Donkerblauw en lichtblauw (Peggy Blue gaat naar huis, ontmoeting met God)
* 90-100 jaar: Paars en wit (Oscar blijft in bed)
* 110 jaar: Wit en grijs (Oscar sterft)
 

Het fragment die me het meest heeft aangegrepen

Wanneer de ouders van Oscar naar het ziekenhuis gaan bij de dokter vind ik het meest aangrijpende moment van de film. Oscar ziet dat zijn ouders er zijn, maar ze komen niet tot bij hen, hij gaat kijken en ziet en hoort het hele gesprek.

De dokter vertelde de ouders dat de behandeling niet geholpen heeft en er ook niets meer te doen valt aan de toestand van Oscar. Zijn ouders krijgen het niet over hun hart om het hem te zeggen.


Als je benieuwd bent naar de trailer: http://www.youtube.com/watch?v=DMnt44lzncc